Szefowie wrogowie

By 5 października, 2011

W prawdziwym zalewie niewymagających amerykańskich komedii rzeczą niezwykle trudną jest znalezienie ciekawego pomysłu fabularnego. Zwykle filmy te kierują swój humor do wielbicieli gagów rodem z gimnazjalnej toalety, zaniżając już i tak przerażająco niski poziom oczekiwań widzów. I choć Szefowie wrogowie to nie jest ambitne dzieło, nie można odmówić mu interesujących rozwiązań.

Historii o zemście na pracodawcy było już kilka, ale nie przypominam sobie tak zabawnie uknutej intrygi. Nic jednak po dobrym scenariuszu, gdy nie ma się właściwych wykonawców. Seth Gordon tego problemu nie miał. Trójka głownych aktorów – Jason Bateman, Jason Sudeikis i Charlie Day – dobrze ze sobą współpracuje, serwując kolejne zabawne dialogi w sposób lekki i naturalny. Owszem, zdarza im się przesadzać i wchodzić na żenujący poziom żartu, ale zdarza im się to relatywnie rzadziej, niż w większości tego typu produkcji.

O co chodzi? O to, o czym pewnie wielu niejednokrotnie marzyło – o pozbycie się szefa. Nick, Kurt i Dale to trzech kumpli z liceum, którzy, choć podążyli różnymi ścieżkami zawodowymi, mają ten sam problem – problematycznych przełożonych. Do tego stopnia problematycznych, że w akcie desperacji postanawiają postarać się o nieszczęśliwe wypadki dla każdego z bossów. To wszystko oczywiście jedynie punkt wyjścia do całej historii, bowiem element komiczny skumulowany jest w kolejnych próbach unicestwienia „szefów wrogów”.

Bardzo dobrym posunięciem było obsadzenie doskonale znanych szerokiej publiczności aktorów w rolach dotychczas dla nich nietypowych. Jennifer Aniston pojawia się w roli szalonej nimfomanki, Kevin Spacey to niebezpieczny despota, a Colin Farrell – najmniej widoczny spośród całej trójki – występuje w roli kokainisty-chama, który nagle przejmuje rodzinny biznes. Antagoniści głównych bohaterów to prawdziwe żywioły, dlatego nie brakuje brawurowych dialogowych pojedynków.

Niewiele więcej można na temat filmu Gordona napisać. Ogląda się go dość przyjemnie, ale zapomina zaraz po wyjściu z sali kinowej. Poprawna, przyziemna, choć wyjątkowo dobrze zrealizowana rozrywka.