Zapowiadając drugi nowohoryzontowy seans swojego dzieła, Mateusz Rakowicz powiedział: “Życzę państwu, abyście zanurzyli się w tym filmie i na chwilę uciekli od tego wszystkiego, co na zewnątrz”. Trudno o lepiej dobrane życzenia, bowiem Najmro. Kocha, kradnie, szanuje (ale po co ten podtytuł??) to eskapistyczna rozrywka w najczystszej postaci – i w dodatku świetnie zrealizowana!
O Najmro głośno było już od jakiegoś czasu z przynajmniej dwóch powodów. Po pierwsze postać głównego bohatera filmu, Zdzisława Najmrodzkiego, to prawdziwa legenda lat 80., a po drugie na rodzimym kinowym podwórku rzadko znaleźć można produkcje klasyfikowane jako “komedia akcji”. Można więc było sporo obiecywać sobie po Najmro i również ja przystępowałem do seansu ze sporymi oczekiwaniami. I nie zawiodłem się: ekranowa wersja przestępczych przygód Najmrodzkiego to szalenie widowiskowa i zabawna produkcja, która ani przez moment nie udaje aspiracji do czegoś więcej niż bycie po prostu fantastyczną rozrywką. – Zależało nam na zbudowaniu postaci głównego bohatera w podobnym duchu jak w Wilku z Wall Street czy Złap mnie, jeśli potrafisz – mówił w wywiadach Mateusz Rakowicz i to udało się w 100%, ale to nie jedyne widoczne inspiracje. Kilka scen przywołuje skojarzenia z trylogią Ocean’s Eleven, a na dodatek polskie kino chyba jeszcze nigdy nie upodobniło się tak bardzo do filmów Guya Ritchiego!
Biorąc pod uwagę, że Rakowicz to właściwie debiutant w pełnym metrażu – wcześniej realizował jedynie shorty albo segmenty filmów nowelowych – tym bardziej można być pod wrażeniem brawury i werwy, z jaką zrealizowane jest Najmro. Charyzma tego filmu to oczywiście w dużej mierze zasługa aktorów i aktorek – Dawid Ogrodnik wygląda i gra jak milion dolarów, i to taki bezczelny, a partnerujący mu Robert Więckiewicz, Dorota Kolak czy bardzo udanie debiutująca na dużym ekranie Marta Wągrocka niewiele mu ustępują. Poza świetnym aktorstwem Najmro ma też jednak dobrze napisany scenariusz i – co dla wątku komediowego niezwykle ważne – luźne, naturalne dialogi, które niekiedy sprawiają nawet wrażenie improwizowanych. Gdy dodamy do tego warszawki slang czasów słusznie minionych – wszak to koniec lat 80. – otrzymujemy kipiący energią scenariusz i historię z akcją wartką jak strumień forsy płynącej w kieszenie Najmrodzkiego.
W warstwie wizualnej Najmro nawiązuje do najlepszych osiągnięć w kategorii komedii sensacyjnej czy gangsterskiej – ponieważ Zdzisław Najmrodzki uciekał stróżom prawa aż 29 razy, na ekranie oglądamy mnóstwo wszelkiej maści pościgów. Mamy tu sporo ujęć w slow motion, ujęcia z lotu ptaka, filtry kolorystyczne nałożone na kadry – słowem, niemal wszystko to, co w dobrym filmie akcji zapewnia dynamikę i urozmaica warstwę wizualną. Oczywiście nie w każdej scenie zastosowanie formalnych fajerwerków się sprawdza, ale nie ma tu większej przesady – w zdecydowanej większości przypadków mają one scenariuszowe uzasadnienie i dodają smaczku poszczególnym scenom akcji. A w Najmro dzieje się dużo i szybko, dzięki czemu seans mija błyskawicznie – ani przez moment nie ma się wrażenia, że twórcy z czymś przesadzili, żadna scena nie wydaje się zbędna. A dzięki temu, że Rakowicz nie zdecydował się na film biograficzny w rodzaju “od zera do bohatera”, Najmrodzkiego poznajemy już u szczytu “kariery” i możemy podziwiać jego najbardziej imponujące osiągnięcia.
Najmro to kino gatunkowe, jakiego w Polsce wciąż jest mało – ostatnim tak pełnym brawury rodzimym filmem były chyba Yuma Piotra Mularuka albo Disco Polo Mateusza Bochniaka, także zresztą pełnometrażowe debiuty. Mateusz Rakowicz swoim filmem pokazuje, że polska komedia może romansować z kinem akcji bez sztampy i obciachu, a także to, że w historii naszego kraju wciąż jest wiele barwnych wątków i postaci, które warto przenosić na ekran.
8/10
Tytuł: Najmro. Kocha, kradnie, szanuje
Premiera: 18.08.2021
Reżyseria: Mateusz Rakowicz
Scenariusz: Mateusz Rakowicz, Łukasz M. Maciejewski
Zdjęcia: Jacek Podgórski
Muzyka: Andrzej Smolik
Obsada: Dawid Ogrodnik, Jakub Gierszał, Robert Więckiewicz, Marta Wągrocka, Dorota Kolak, Rafał Zawierucha, Sandra Drzymalska, Olga Bołądź
